Het strandje Canyelles Petites ligt op 45 minuten lopen vanaf het centrum van Rosas. Aan het strandje ligt restaurant La Gua Gua. (Gua is Catelaans voor ‘wauw’ en guagua Spaans voor ‘autobus’). De menukaart vermeldt dat de geschiedenis van La Gua Gua begonnen is met een oude autobus. Het idee was om mensen van Rosas naar de verderop gelegen slecht bereikbare strandjes te rijden. Zo ontstond het idee om op één van die strandjes een tentje te beginnen. Uit het wauw-gevoel vanuit de autobus werd het idee voor een strandtent geboren. Dat verhaal heldert niet per se de betekenis van ‘gua gua’ op. Ik zet mijn geld in op ‘wauw wauw’.
De busexploitant/latere restauranteigenaar was een slimme ondernemer. Zoals er vanaf de jaren 1960 heel veel slimme mensen geld wisten te verdienen aan het opkomende toerisme in de Costa Brava. Natuurlijk is het mooi om een idyllische, onbereikbare plek te ontsluiten, maar die plek veranderd daardoor ook. De Costa Brava is sinds de jaren 1960 opnieuw uitgevonden. Massa’s mensen stroomden toe voor zon, zee en strand. Vooral Nederlanders, Fransen en Duitsers.
Door die oude bus werd het strand van Canyelles Petites ‘goed’ bereikbaar vanuit Rosas. Het was toen waarschijnlijk een rollercoasterrit over een aftands weggetje. De huidige weg naar Canyelles Petites is geasfalteerd. Met de auto slinger je langs de kustzijde van de bergen. Hoog, niet direct langs het water. De strook naar het water werd later volgebouwd. Hoger de heuvels in is ook volgebouwd. Het laatste stukje van de weg naar Canyelles Petites voelt een beetje als Costa Brava parkeer-ramptoerisme. Een bergplint vol garages. Daarbovenop wordt gewoond, want dan kun je vanuit het huis van het uitzicht genieten. In de auto slinger je aan de ene kant langs de garagewand van drive-in-woningen. Aan de andere kant langs gekunsteld aangelegde parkeerplekjes, met paaltjes beveiligd tegen parkeerplekdieven.
Je kunt tegenwoordig ook naar Canyelles Petites lopen over het kustpad dat langs de zee is aangelegd. Het begint bij de (nog dienstdoende) vuurtoren van Rosas. Het pad slingert voor alle bebouwing langs. Je loopt niet langs een strand, maar langs de rotsen die uitlopen in zee. Een prachtig gezicht. Net als het geluid van het water dat tegen de rotsen klettert. Vanaf de vuurtoren is het 15 minuten genieten. Dit pad doet de identiteit van de Costa Brava eer aan. De naam ‘Costa Brava’ is Catalaans voor ‘ruige kust’. De beschrijving dateert uit 1908. Toen het gebied nog echt ongetemd was. Iets van dat ruige gevoel is er gelukkig nog steeds te vinden. Het is knap dat de gemeente Rosas dat heeft weten te bereiken nadat er decennia lang regelloos gebouwd mocht worden. Het is prachtig hoe het water aan de voeten van de rotsen danst. Hoe dit pad je de Catalaanse identiteit van de Costa Brava laat voelen.
Het contrast is groot met de zeg maar Duits-Frans-Nederlandse identiteit van het centrum van Rosas, de boulevard en het aangelegde strand. Buiten het toeristische seizoen telt het plaatsje Rosas 20.000 inwoners. In het seizoen zijn dat er 90.000. Rosas is eigenlijk een gigantisch vakantiepark.
Het oude dorpje Rosas is vrijwel volledig uit beeld verdwenen. Rosas ziet eruit alsof het vanaf de jaren 1960 uit de grond is gestampt. Zoals een groot deel van de Costa Brava eruit ziet. Alles werd volgebouwd. Of platgegooid en opnieuw gebouwd, om er meer geld aan te verdienen.
Rosas telt een aantal monumenten (citadel en fort) en een handjevol historische panden, zoals Casa Mallol, gelegen aan Plaça de Catalunya 12. Het is een art nouveau pand uit 1906. Het Plaça de Catalunya was toen een relatief nieuw plein en daarin proef je nog een stukje historie. Die naamgeving getuigd van de negentiende eeuws Catelaanse Renaissance, de Renaixença. En wellicht dat het pand gebouwd is in opdracht van een rijke inwoner. Rijk geworden door het bezit van een vissersvloot. De sfeer op het huidige Plaça de Catalunya is die van een toeristenterras. Een draaimolen voor de kinderen.
Rosas heeft nog steeds de belangrijkste vissersvloot van de Costa Brava. De hoeveelheid netten die na de visvangst op de kade wordt uitgelegd is indrukwekkend en de garnalen van Rosas zijn beroemd. When in Rosas: garnalen eten. Vis is ook onderdeel van de identiteit van de Costa Brava.
Vraag je het aan mij dan zit je in Rosas het beste op een plek met de muziek van de zee minus het strand. Geef mij maar het uitzicht op de rotsen die de zee inlopen.
De rotsen zijn prettige overburen. Op het strand en naast het zwembad ligt iedereen er hetzelfde bij, maar op de rotsen doet iedereen zijn eigen ding. Af en toe zie je er mensen naar beneden klauteren. De een om stoer te doen voor zijn vriendin en een boomstronkje tussen de rotsen te planten alsof hij de eerste man op de maan is. De ander om een hengel uit te werpen of aan de menigte te ontsnappen. Wat kinderen om een beetje te klauteren. Een hond die over de rotsen heen springt, veel behendiger dan al die stuntelde mensen. Kom op baasje, ik ben er allang!